verwend

Cadeautjes gekregen ! Hoooopen ! Met als topper zilveren juwelen uit Afrika, verder, een nieuw koffiemachien, een toiletzakje, een nike-sportuurwerk, een handtas.

Joepie !

Of ik jarig ben ? Nee, ik kreeg het allemaal ‘zomaar’, als samenloop van omstandigheden…

Kortom : toevallig ! Alhoewel …

In mijn binnenste weet ik best dat het in zekere zin troostcadeau’s zijn, omdat ik vorige weken in onredelijke situaties beland ben waar ik zowaar alleen maar kon toekijken en zien hoe het alleen maar erger werd.

Gelukkig is L’je er, zuslief, zijn er ‘stille’ mensen rond mij, mijn hele leven al, waar ik anders weinig mee te maken heb, maar die mij, in het midden van de storm, toch uit de drukte lichten en onvoorwaardelijk daar zijn.

Dat is natuurlijk het grootste cadeau. Hopelijk gaan de stormen nu gaan liggen. Het is welletjes geweest.

PS : ook nog nieuwe hardware, nog niet geïnstalleerd en in volle luxe. Maar ik hoef u toch niet afgunstig te maken ?

The End.

Leuven wordt letterlijk en figuurlijk volgebouwd en volgestouwd met podia en artiesten. Jaar op jaar ontvlucht ik de stad en zoek het platteland op, logeer waar mijn hart is.

Leuven achtergelaten en met Leuven ook de verhalen eigen aan de stad. Verhalen afgesloten ook. “The End” na zoveel hoofdstukken leven.

Hier bruist het leven, al is dat in alle stilte. De evidentie van samen eten, samen koffie drinken. De evidentie van het wederzijds vertrouwen. Opstaan en een liedje neuri&eumlen, langzaam wakker worden tijdens het ontbijt, genieten van een goed boek.

Thuis is waar je hart is.

warme avond

Het was een warme avond met vrienden in de tuin. Tussendoor de frisse salade, het ijs, de koekjes, het waren maar randfiguren in een verhaal dat groter was dan samen eten.

De avond leerde mij twee dingen : hoe sterk en hoe kwetsbaar vriendschap tegelijkertijd is.

Hoe woorden kunnen verbinden en hoe ze een wig kunnen drijven tussen mensen.

Helder communiceren, leer ik er uit.

Kwetsbaarheid ombuigen tot kracht, met behoedzaamheid.

Het was een warme avond, met vrienden in de tuin. Het verhaal is groot.

De pc gaat naar het ziekenhuis

… en ik ga een paar daagjes weg. Wie weet red ik het zonder pc en ben ik een aantal dagjes blogloos… We’ll see …

Ik kan er weer tegen

Nou kan je er weer goed tegenaan h&eacute ? lacht mijn trainer mij toe wanneer ik roodaangelopen na een uur looptraining afscheid neem.

Maar het zijn toch dolle hondsdagen, zo vreselijk warm buiten, opper ik nog.

Hij heeft geen medelijden, hij glimlacht alleen.

Ik krijg zelfs geen goedkeuring bij het tonen van zoveel liters zweet.

Terwijl ik me naar de kleedkamer begeef bedenk ik : hij heeft gelijk. Hoe meer ik loop, hoe minder moe ik ben.

Hoe harder ik train, hoe meer zin ik er in heb.

Hoe meer energie er door mijn lijf stroomt.

Ja, ik kan er weer tegen.

Heimlijk vraag ik mij zelfs af wanneer ik weer mijn eerste wedstrijd kan lopen.

Ze deed het weer !

Proficiat Kim !

Tijdens de tweede set kreeg ik het echt moeilijk : wordt dit een herhaling van de wedstrijd met Henin : krachtig beginnen in de eerste set en vervolgens verliezen ? Maar nee hoor, Kim kwam terug, en ho&eacute !

sabotage bij de voeten

Er is &eacute&eacuten beeld dat mij de laatste dagen constant voor ogen staat. Henin die tijdens de finale op San Diego, bij iedere rustpauze door een vriendelijke dame aan de voeten verzorgd wordt, hoe de blaren met wellicht de meest geavanceerde middelen behandeld worden, zo goed zelfs dat ze diezelfde finale nog wint ook.

Kijk, di&eacute dame heb ik dus ook nodig. Want door mijn opgedreven looptraining en een fikse Knack-zomerwandeling van 12 km in Antwerpen vandaag, willen mijn voeten niet meer mee.

Weken duurt dat al.

Ik zie er niet naar om en blijf lopen.

Wil iemand het wondermiddeltje van Henin aan mij verklappen ?

Aids in Zuid-Afrika

Elke dag dat er getalmd wordt

om geneesmiddelen beschikbaar te stellen,

is een dag teveel.

De nalatigheid van de regering

is immoreel.

Lees verder het artikel van Tom in De Morgen, p. 17 !

Mijmeren

We reizen altijd met onszelf als bagage, we dragen onszelf altijd mee, als een baby strak in doeken omgeslagen op weg naar en komend van, reizen we voortdurend door de herinnering van het bestaan.

Eigenlijk is iedereen, ook zonder verplaatsing, altijd op reis.

Jan Kees van de Werk, Kaurischelpen en kamelen, Elmar 2003

Gedachten bij zus in Bali, die niets afweet van de aanslag in Jakarta deze week. Ze is zelf net vanuit Jakarta naar Bali gereisd.

Natuurlijk vertellen de Balinezen haar niets, met een hotelbezetting van 20 procent komen ze nauwelijks rond.

Gedachten bij West-Papua (Irian Jaya), een provincie van Indonesi&euml, waar in april door militairen dorpen in brand gestoken werden.

Herinneringen aan mijn fantastische reis doorheen Bali, en hoe complex de werkelijkheid is.

hersenen aangetast door aanhoudende warmte

Ik stond deze morgen op en zag de hemel zwaar bewolkt. Goed dacht ik, moment om eens goed te trainen. Dus zette ik de looptraining op 2 uur, met als gevolg een T-shirt waarmee ik de vloer kon dweilen, zo bezweet was hij.

Het hart tikte gelukkig rustig verder : 145 per minuut. Mijn hoofd zag er evenwel als een pioen uit. Geen schakering van rood, maar tomatenrood !

Onder de indruk van zo’n prestatie dacht ik nog even de stad in te gaan en kwam thuis met een winterjas.

Ik weet duidelijk van de warmte.

Lille, culturele hoofdstad 2004

Als kind opgegroeid in de nabijheid van deze stad, stond Lille voor mij gelijk aan een ritje naar Auchan, aan het eten van belegde broodjes (des baguettes) nog lang voor het hier ingeburgerd was, en het met een rietje snorkelen naar de belletjes in de bolle flesjes Orangina, toen ook nog hier niet verkrijgbaar.

Later dacht ik aan Lille als een ingeslapen stad.

Na een aantal intense bezoeken dit jaar moet ik mijn visie totaal herzien. Lille leeft, bewijze daarvan dat Lille Culturele hoofdstad 2004 wordt. De stad laat zich moeilijk ontdekken, met haar kronkelwegjes en steegjes, maar nu en dan zijn er pareltjes te ontdekken.

Wat mij vooral treft zijn de winkels : weinig ketens (of die zitten allemaal samen in de shoppingmall) maar wel kleine boetiekjes met karakter. Verleidelijke tasjes, beeldschone bloesjes, romantisch, avant-garde, retro. Het is er allemaal te vinden. Taal die tot de verbeelding spreekt, bij iedere koffie terecht moeten expliciteren welke koffie, de geur van de warme bakker, de stokbroden onder de arm …

Het was warm vandaag. Te warm om “La nouvelle Collection” uit te proberen. Maar met mijn ogen was het een en al snoepen. Ik ga gauw terug.